باور اشتباهی درباره عشق و ازدواج وجود دارد و آن هم این است که همه تلاش ها برای رسیدن شده و بعد از آن دیگر زوجین هیچ تلاشی برای حفظ عشقشان انجام نمی دهند، درحالیکه این اشتباه است و عشق نیز چون همه انگیزه های دیگر برای زندگی نیاز به حفظ ، مراقبت و نگه داری دارد.
طی سال ها در اتاق های درمان، دادگاه ها و مراکز حل اختلاف، مشاوران ، روان شناسان ، وکلا و قضات زوج های زیادی را دیده اند که بعد از گذشت یک تا سال ها از زندگی مشترک که خودشان هم اعتقاد دارند، عاشقانه آن را شروع کرده اند، اما به ناکجا رسیدند و کارشان به طلاق کشیده است. شاید این زوج ها همان هایی هستند که از ابتدای ازدواج تصور این را هم نداشتند، زندگی که اینطور با شور و حرارت شروع شده، کارش به جای باریک بکشد.
یکی از علل این کمرنگ شدن شور و هیجان اولیه این است که زوجین تصور می کنند، ازدواج نیز چون چیزهای دیگر در زندگی‌شان دایمی است و دیگر تا ابد باقی خواهد ماند و برای حفظ آن عشق هی تلاشی نمی کنند.
بیاید مسئله را اینطور کوچک کنیم، تا به حال شده منتظر یک چیزی باشد مثلا برای بدست آوردن یک ماشین یا خانه یا هر چیز ریز و درشت دیگری تلاش کرده اید، اما بعد از به دست آوردن آن باز هم احساس رضایت نداشته باشید؟ مثلا فکر کردید اگر ادامه تحصیل بدهید، همیشه خوشحال هستید ، یا شغل مورد علاقه تان را پیدا کرده اید، دیگر هیچگاه خسته نمی شوید و همه چیز وفق مرادتان پیش می رود، اما بعد از مدتی می بینید که همه چیز عادی شده و انگار نه انگار که شما همان کسی بودید که قبلا آرزوی فلان مورد را داشته است.همین امر درباره ازدواج و عشق نیز صدق میکند، همه افراد با شوق و ذوق ازدواج می کنند، خیلی ها