به مناسبت شب نوزدهم ماه رمضان

که در تاریخ داریم، امام حسن مجتبی علیه السلام قصد داشتند پدر بزرگوار خود را تا مسجد همراهی کنند، اما امام علی علیه السلام او را قسم دادند به مسجد نیاید و امام حسن علیه السلام هم امر پدر و امام خود را اطاعت کردند.

چه دلیلی در این اتفاق بود؟
دلیل این کار واضح است. چون حضرت امیرالمؤمنین علیه السلام از توطئه قتل خود و اینکه در این سحرگاه به شهادت می‌رسند، آگاه بودند. به همین علت اگر امام حسن و امام حسین علیهماالسلام در آنجا حضور داشتند خطر متوجه جان ایشان بود و تداوم امامت در معرض تهدید قرار می‌گرفت. بر همین اساس حضرت امیرالمؤمنین علیه السلام اجازه ندادند این بزرگواران همراه ایشان در مسجد کوفه حضور داشته باشند.

اطلاع حجر بن عدی از توطئه قتل حضرت امیرالمؤمنین علیه السلام
می‌دانیم که ابن ملجم به همراه چند نفر از خوارج توطئه قتل امام علی علیه السلام را داشتند. در این میان، آیا شخصی از شیعیان و دوستداران آن حضرت متوجه این قصد ظالمانه نشد؟
اتفاقاً در همان شب یعنی شب نوزدهم رمضان و شب ضربت خوردن حضرت امیرالمؤمنین علیه السلام، حجر بن عدی در مسجد کوفه بود که متوجه نجوای اشعث بن قیس و ابن ملجم شد و متوجه شد که آن‌ها قصد تعرض به جان حضرت امیرالمؤمنین علیه السلام را دارند.

با این وجود چرا امام علی علیه السلام را از این حیله و توطئه آگاه نکرد؟
او قصد انجام چنین کاری را داشت. به همین علت با سرعت از مسجد بیرون آمد که حضرت را آگاه کند. اما امام علی علیه السلام از راه دیگری به مسجد آمده بودند و حجر زمانی که ناامید از پیدا کردن و دیدار با حضرت امیرالمؤمنین علیه السلام به مسجد رسید، خبر ضربت زدن امام علی علیه السلام را شنید.

خوب است بدانیم که حجر بن عدی در زمان به خلافت رسیدن حضرت امیرالمؤمنین علیه السلام از یاران خاص آن حضرت شد و بسیار به ساحت مقدس حضرت امیرالمؤمنین علیه السلام ایمان و ارادت داشت. او متوجه خیانت‌های اشراف و قبایل کوفه از جمله اشعث بن قیس کندی که از قبیله او بود، شد. برای همین سعی فراوان در دفاع از ساحت مقدس حضرت امیرالمؤمنین علیه السلام در مقابل این خائنین داشت. او در عین حال در هر سه جنگ مشهور امام علی علیه السلام یعنی جنگ‌های جمل، صفین و نهروان حضور داشت و از فرماندهان درجه اول سپاه حضرت به شمار می‌رفت و چنان شوق و عشق به حضرت امیرالمؤمنین علیه السلام داشت که حضرت درباره او فرمود خدا تو را از شهادت محروم نگرداند که من گواهی می‌دهم که تو از اهل شهادت هستی.

ضربت خوردن امیرالمومنین(ع)/ حجت‌الاسلام فاطمی نیا

"دریافت.mp3"

خطبه‌ای از امام علی(ع) که در نهج‌البلاغه نیست/حجت‌الاسلام فاطمی نیا

"دریافت.mp3"

ضربت خوردن امیر المومنین(ع) - شیخ حسین انصاریان

Volume 100%

"دریافت.mp4"

دستورالعمل علامه سیدعلی آقا قاضی برای شب قدر
به احتمال بسیار زیاد، شب بیست و سوم ماه مبارک رمضان، شب قدر است. در این شب مبارک که بهتر از هزار ماه است باید تلاش کنیم بیدار شویم و تغییرات مهمی در خود ایجاد نمائیم. اعمال گذشته خود را محاسبه کنیم و تصمیم بگیریم خطاهای گذشته را تکرار نکنیم. امشب می‌تواند مبدأ تحول در بسیاری از امور باشد. این شب را قدر بدانیم و تا می‌توانیم با حقیقت و پروردگار هستی ارتباط بگیریم و به سمت او حرکت کنیم.

یکی از بهترین راه‌ها برای ارتباط با حقیقت عالم، دعاها و اعمالی است که از امامان علیهم السلام برای این شب‌ها نقل شده است. مراسم (بک یا الله) تنها یکی از آن اعمال است که در کمتر از ۱۵ دقیقه انجام می‌شود. متأسفانه برخی مجالس، بیشتر وقت مؤمنان را با همین یک عمل پر می‌کنند. از این رو ببینید در خلوت بیشتر انس می‌گیرید یا در جلوت و جمع. مهم انس با محبوب و معشوق است. هر کدام برایتان اثرش بیشتر است همان را انتخاب کنید. خود را گرفتار برخی مجالس نکنید.

اعمالی که در کتب دعا مطرح است، خیلی خوب و مفیدند و انسان هر چه می‌تواند خوب است آنها را انجام دهد. یک شب هزار شب نمی‌شود اما این شب، هزار ماه می‌شود. از این رو، می‌ارزد انسان یک شب، ریاضت و سختی بکشد، اگر لذتی نمی‌برد.

همچنین دستورالعملی از بزرگان عرفان مانند علامه سید علی آقا قاضی (رضوان الله علیه) و علامه حسن زاده آملی (دامت برکاته) رسیده که خوب است اگر کسی بتواند آن را انجام دهد؛

به قصد پاکی و رشد معنوی و تقرب به خداوند متعال، شب ۲۳ ماه مبارک رمضان، نیمی از شب که گذشت با وضو و رو به قبله، سر بر سجده گذاشته و ۲۲۵ بار بگویید: «یا طُهرُ یا طاهِرُ یا طَهورُ یا طَیهورُ یا طَیهار».

هر کس این را بگوید ملائکه بر او نازل شده و پاک و مطهرش می‌کنند ان شاء الله. (چه بفهمد و چه نفهمد؛ اولیای الهی چه بسا متوجه شوند.)

اگر همه ۲۲۵ مرتبه را در سجده نمی‌توانید، مقداری که می‌توانید در سجده انجام دهید و بقیه را به حالت نشسته به نیت سجده، مهر را بر پیشانی گذاشته، ذکر را به اتمام برسانید.

لازم است توجه شود که برخی از علما و نیز مخالفان عرفان قبلاً اشکال کرده بودند که این ذکر، سند ندارد! پاسخ این است که چه سندی ندارد؟ مگر کسی ادعا کرده که این ذکر از معصوم است تا شما دنبال سند باشید؟ این ذکر از مشایخ عرفان سینه به سینه نقل شده و آنها به تجربه یافته اند که اگر کسی چنین بگوید، چنان می‌شود.

معانی طهر، طاهر و طهور روشن است و دو لفظ طیهور و طیهار بر وزن فیعول و فیعال، صیغه مبالغه از ریشه طهارت و به معنای بسیار بسیار پاک و پاک کننده است و اطلاق آن دو، بر خداوند متعال به عنوان وصف، نیاز به سند ندارد.